Dziennik z wyprawy do Doliny Lodowego Wichru #5 (Walka na Palisadzie)

2 Mirtul 1312

Rozgorzała bitwa. Gobliny przypuściły zmasowany szturm na nasze linie obronne. Mimo natychmiastowej reakcji nie udało nam się ocalić wielu z walczących po naszej stronie. Mimo to goblinów padało coraz to więcej, co dawało szansę na to, iż uda się odeprzeć najeźdźców.

Zaraz po wyjściu z kwatery Shawforda natknęliśmy się na pierwszą grupę goblinów, która zdążyła zapuścić się pod wewnętrzny ostrokół. Bez zwłoki rzuciliśmy się do walki. Poza zwykłymi goblińskimi wojownikami i łucznikami mieliśmy do czynienia z jeźdźcem dosiadającym worga oraz kilkoma innymi wyraźnie reagującymi na jego polecenia. Jeden z nich rzucił się nawet na Krogosha, lecz szybka interwencja Imizael wyratowała go z opresji. Tymczasem ja oraz Alla'thara poczęliśmy wyrzynać gobliny.

W głównej mierze to ja przyjąłem na siebie impet pierwszych uderzeń. Na całe szczęście głupie gobliny nie doceniły pancernych blach osłaniających me ciało, to też korzystając z ich zaskoczenia, że nadal stoję, wyprowadziłem śmiertelny cios, raz i drugi. Jednocześnie od flanki zachodziła ich Alla, a Elendil zdejmował wrogich łuczników.

Wreszcie do walki stanął sam Vghotan, czyli wordży jeździec. Na jego nieszczęście spotkał na swej drodze Alla'tharę, która bez skrupułów sprowadziła go najpierw do defensywy, by wreszcie pozbawić go żywota za pomocą jednego celnego cięcia.

Nie było czasu na radowanie się z tego zwycięstwa, gdyż z północy dochodziły do nas narastające odgłosy walki. Bez zwłoki pognaliśmy tam. Na miejscu dostrzegliśmy jak część palisady okalającej Targos wylatuje w powietrze od eksplozji kuli ognistej. Winny temu był gobliński czarownik, który jak nagle się pojawił, tak też zniknął. Niemniej przez wyrwę w obronie zaraz wkroczyły gobliny z jednym opancerzonym na czele. Czempionem.

Tak jak wcześniej pognaliśmy ku starciu. Nagle słońce zaświeciło jakby mocniej, a na pancernego goblina uderzyła wiązka palącego i oślepiającego światła. Jedno spojrzenie na zadowoloną twarz Deldona wyjaśniło wszystko. Korzystając z przewagi w mig poradziliśmy sobie z zagrożeniem. Jednocześnie przy samej bramie nastąpiła kolejna eksplozja. Wróg otworzył sobie kolejne przejście przez palisadę.

Na miejscu zastaliśmy goblińskiego czarownika wraz z pokaźną grupą wojowników i łuczników. Wykorzystaliśmy więc fortyfikacje, by zaciągnąć ich na niedogodne pozycje. Udało się ich zwabić i zbić w kocioł z czego w pierwszej kolejności zajęliśmy się czaromiotem. Cholernik był zwinny, a także pewnie wzmocniony magią, lecz był również zmęczony po wysadzaniu umocnień. Okazało się to jego zgubą, gdyż nagle Krogosh przywołał swą plugawą magię i wyssał z tego większość sił witalnych. Dosłownie można było dostrzec jak z niego ulatuje. Dzieła dokończyła Imizael, która jednym celnym cięciem posłała tegoż głowę wysoko nad walczącymi. Otaczający nas zielonoskórzy momentalnie stracili zapał do walki, lecz było dla nich za późno. Osaczyliśmy ich i zabiliśmy. Nie było sensu w braniu jeńców, nie w walce z hordą.

Wygraliśmy... i żyliśmy. Było to wręcz nie do pomyślenia, lecz okazało się prawdą. Horda została odparta, lecz Targos okupiło to odczuwalnymi stratami w ludziach. Niemniej ten dzień można było uznać za udany.

Po walce, kiedy już ciała zostały złupione i spalone, udaliśmy się do Shawforda od którego otrzymaliśmy słowa uznania, a także trochę wsparcia finansowego. Rzekł nam, iż zapewne przyda się w kolejnym zadaniu.

Po przybyciu do Ulbreka sytuacja się wyklarowała. W siłach goblinów powstała luka przez którą mogły przedostać się oddziały z Neverwinter, lecz pozostawała jedna poważna przeszkoda na ich drodze. Oto bowiem horda opanowała strategiczny Most Shaengarne, jedyną drogę prowadzącą w tą część Doliny. Tym samym otrzymaliśmy nową misję. Mieliśmy kilka godzin na odpoczynek oraz przygotowania, gdyż wedle rozkazów mieliśmy udać się w tamtym kierunku pod osłoną nocy, by ukradkiem przedrzeć się przez mniej bronione obszary, a tym samym odbić most ze strzegących go wartowników.